“Ербол Екібастұздың жігіті. Құрлыс саласынжда жұмыс істейтін. Оның туыстарымен бір рет ғана кездестім. Оның ауылы алыс болғандықтан жиі көрісудің сәті түсебермейтін. Сол үшін де болар, енемнен қолдау сұрағанымда телефон номерін ауыстырып тастады”,-дейді Айнұр.

2014 жылдың ортасында Айнұр ана болатынын білген. Дәрігерлер оған “егіз босанасың” деген. Екінші мәрте дәрігердің тексеруіне келген кезде келіншекке “Үшемдер туылады” деген. Сол кезде Айнұр Семейге оралып, анасынан немерелерінің күтіміне көмектесуін сұрамақшы болған.

2015 жылдың көктемінде Айнұр үш бірдей баланы аман-есен дүниеге әкеледі. Екі баланың денсаулығы көңіл көншітерліктей болғанымен, үшінші баланың салмағы аз әрі әлсіз болып туған. Дәрігерлер бала екі аптаның ішінде әлденіп қалады деп Мирасты ауруханада алып қалған. Ал, Айнұрды екі баласымен үйіне жіберген.

“Күйеуім Мирасты алып ауруханада жатты. Ербол жақсы күйеу болатын. Біз ешқашан ұрспайтынбыз. Сол үшін де мен оның “Астанада жұмыс істеп, балалар мен саған ақша салып отырамын” деген сөзіне сендім. Басында ол күнде хабарласып тұрды. Кейіннен сирек қоңырау шалатын болды. Әлі айлық алмағанын айтып, ақша да салмаған еді. Кейіннен Ербол мүлде хабарсыз кетті. Сол кезде кіші ұлымның науқас екенін білдім. Күйеуіме достары арқылы осы жайсыз хабарды айтып жібердім. 2016 жылы баламды Астанаға медициналық тексеруден өткізуге алып келдім. Күйеуім бізбен кездескен де жоқ”,-дейді келіншек.

“Мен Мирастың екі ағасына қарағанда кеш жетіліп жатқанын байқадым. Тіпті басын ұстай алмайтын. Тоқтаусыз жылайтын. Дәрігерлер оны жиі емізіп тұру керектігін айтты. Өзім де тамақты көп берсем салмақ қосып, епке келіп қалады деп сенгенмін. Бірақ, балаға 8 ай болған кезде талып ауырды. Ақылы емхана дәрігерлеріне алып барып едім “ертерек келмейсің бе” деп өзіме айқайлап берді”,-дейді Айнұр.

Айнұрға ақылы аурухананың дәрігерлері баланың эпилепсия дертіне шалдыққанын, БОМП (ДЦП) екенін айтқан. Әрі ерте бастан ем жүргізбегендіктен дерт асқынып кеткенін түсіндірген. Себебі, бала сол кезде күніне үш-төрт мәрте талып қалуды шығарған.

“Мирас түнімен жылайтын. Оның даусына оянған Ильяс пен Диас та қосылатын. мен солардың ортасында жүріп-ақ шаршайтынмын. Бірде тіпті қай айда, аптаның қай күнінде екенімізді есіме түсіре алмай қалғанмын”,-дейді Айнұр.

Осы кезде Айнұрға қаржылай көмектесіп жүрген анасы мен сіңлісі де жұмыссыз қалады. Бүтін бір отбасы Айнұрдың әкесінің айлығына қарап қалады. Тіпті балалардың жөргегіне ақша таппай қалған күндері болыпты. Амалы қалмаған Айнұр “Ана үйінен” көмек сұраған. Ондағылар келіншекке көмектесуге әзір екендіктерін, тек сонда көшіп келуі керектігін айтқан.

“Күйеуім ақша жібереді дегенді ойламайтын да болдым. Ата-анама масыл болудан ұялып кеттім. Сол үшін осында көшіп келуге бел будым”,-дейді Айнұр.

Үш баланың анасы мұнымен барлық мәселесін шеше алмаған. Себебі Мирасқа тегін берілетін дәрілер оның дертімен күресуге қауқарсыз екен. Ал ақылы емхана берген дәрінің бір қорабы 10 мың теңге тұрады екен. Ол баланы талма ауруынан емдейді. Мирасқа берілетін көмек ақының барлығы дерлік осы дәріге жұмсалады екен.

Сот балалардың әкесін алимент төлеуге міндеттеді. Бірақ, сот орындаушылары Ерболды таппағандықтан міндетін орындата алмай қойған.

“Сот орындаушылары Ерболды заңды тіркеуі бойынша Екібастұздан іздеп жүр. Мен оларға күйеуімнің Астанада екенін айтқанмын. Әлі күнге оны таба алмай жүр. Бөбектер үйінен хабарласып балаларды сонда өткізуіме болатындығын айтты. Күнде кездесіп, көріп тұруға болады екен. Әрине, мен бұл ұсыныстан бас тарттым. Осында жатқандарға қарағанда мен әлде қайда бақыттымын. Себебі, мұнда көбісі білімсіз, отбасындағылар араласпай қойған. Менің екі диплоимым, қолдайтын ата-анам бар”,-дейді Айнұр.

Айнұр осыншама қиындықты басынан кешіріп отырғанымен өзін өте бақытты санайды.

“Мен анамын ғой. Ильяс пен Диас бірінші мәрте қадам басып, алғашқы сөзін айтқан кезде қуанышым қойныма сыймай кетті. Олар күн сайын емес, сағат сайын өсіп жатқан сияқты. Олардың күліп қуанғаны, ойнағандарын тамашалаудың өзі адамға үлкен бақыт сыйлайды”,-дейді ана.

Талқылау